Bloğumuzu açarken güzellikleri paylaşmak istediğimi belirtmiştim.
Ancak hayat bu, her zaman güzellikler karşılamıyor bizi. Şimdiye kadar yaşadığım en büyük acıydı bu.Allah'ım bir daha böyle acılar yaşatmasın bizlere.
Biricik,dünyalar tatlısı babacığımı yolculadık 25 Ocak'ta.
Tanıdığım en pozitif,en eğlenceli,en renkli, en hayat dolu insandı benim babacığım. 65 yaşındaydı ama yaşına inat o kadar dinçti, hep gençti o. Rabbime o kadar teslimiyetçiydi ki ölüm bir an bile aklından çıkmıyordu. Ben de hep ona şaşırıyordum ya, ölümü her an hisseden bir insan aynı zamanda nasıl bu denli hayat dolu olabiliyordu. Bu dengeyi nasıl kurabiliyordu? Ben pek beceremedim bu işi. Ölüm gerçeğini unutmadığım anlarda hayatın ne kadar boş olduğuna idrak eder bu sebepten de durgunlaşırdım, yaşamdan sanki zevk almazdım. Ya da tam tersi ölümü bir an unuttuğumda hayat meşgalesine çok kaptırırdım kendimi. Artık sanırım ben de orta yolu bulmaya başladım yavaş yavaş. Babacığım ufkumun genişlemesine çok katkıda bulundu, bana çok şey öğretti, onun ebediyete gidişi bile yeni bir şeyler kattı ya hayatıma...
Acayip duygu yüklüyüm arkadaşlar :( Kendime gelebilmem için çok duaya ihtiyacım var, aynı zamanda babacığım için de birer Fatiha okumanızı rica etcem sizlerden. Çok sağolun.
Görüşmek üzere inş...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder